tersten yaşamak....

Yaşamın en tatsız tarafı sona eriş şeklidir..

Şüphesiz ki yaşamı tersten yaşamak daha güzel, hatta mükemmel olurdu.
Nasıl mı ?

Camide, musalla taşında uyanıyorsunuz. Bir tahta sandık içersinde, herkes
karşınızda saf durmuş, iyiliğinize dua ediyor ve tüm haklar helal edilmiş
vaziyette.

Tabuttan doğruluyorsunuz, yaşlı, olgun ve ağırbaşlı olarak. Herkes
etrafınızda, büyük bir itibar, iltifatlar, çocuklar torunlar hepsi hazır.
Arabanıza kurulup evinize gidiyorsunuz.


Doğar doğmaz devlet size maaş bağlıyor, aylık veya üç ayda bir maaşınızı
alıyorsunuz. Ne güzel, hazır maaş, hazır ev.... Altmışlı yaşlara kadar
her şey garanti, huzur içinde yaşıyorsunuz. Sağlığınız gittikçe
düzeliyor, kaslar güçleniyor, kuvvetleniyorsunuz.

Bir gün çalışmak istiyorsunuz ve işe ilk başladığınız gün size hoş geldin
hediyesi olarak bir plaket ve altın kol saati veriyor patronunuz..

Genel Müdürlük veya bunun gibi yüksek bir makamdan tecrübeli bir insan
olarak işe başlıyorsunuz. Herkes karşınızda el pençe divan...

Vücudunuzda da bazı hoşa giden dirilişler de başlıyor.

Gittikçe zayıflıyor forma
giriyorsunuz. Diğer hormonsal aktiviteler
artıyor, fevkalade.... Aman ne güzel günler başlıyor... Derken bir gün
patron size artık üniversiteye gitsen daha iyi olur diyor. Bu arada
babanız ortaya çıkmış, "fazla çalıştın" diyor, "artık eve dön, işi bırak,
okumaya başla, harçlığın benden olsun..." Keyfe bakar mısınız ?
Okuduğunuz dersler gittikçe kolaylaşıyor. Ekmek elden, su gölden bir
dönem başlıyor.

Partiler, diskotekler, kızların sayısı artıyor.

Derken, anne ve babanız sizi götürüp getirmeye başlıyor, araba kullanma
derdi de yok artık.... Günün birinde sizi okuldan da alıyorlar, "evde
otur, keyfine bak, oyuncaklarınla oyna" diyorlar.. Mamanız
ağzınıza
veriliyor, zaman zaman altınızı bile temizliyorlar, hatta bu durum
alışkanlık yaratıyor ve hiç tuvalet kullanmamaya başlıyorsunuz. Derken
anneniz bir gün size süt verme kararını alıyor ve başka bir keyifli dönem
başlıyor. Mama artık her yerde, her an ve en taze şeklinde hazır. Bir gün
karanlık fakat güvenli ve ılık bir ortama giriyorsunuz. Beslenmek için
ağzınızı açmaya dahi gerek yok; bir kordondan besleniyor, sıcacık,
yumuşacık, gürültü ve patırtısız bir ortamda döne gerine yaşıyorsunuz.

Sonra küçülüyor, küçülüyor, ufacık bir hücre halini alıyorsunuz. Ve günün
birinde hayatınız bitiyor...

CAN YÜCEL..